Bu Sabah Da Senden Vazgeçtim

Bu sabah da senden vazgeçtim
Geçtiğim her sabah gibi..

Kalktım bir düş yaktım közlerinde; perdeyi açıp güneşe baktım, sana baktım; yokluğuna: yerli yerindeydi..
Bir ıslıktır salıverdi dudaklarım, üşüdüm..

Belki ıslanmış bir düştüm,
Belki kırık bir ayna; fazla irdelemedim; vurdum kapıyı çıktım dünyaya..
Bu sabah da senden vazgeçtim
Hıncından körelmiş bir bıçak sırtımda...

Umudu ve aşkı müjdeleyen bahar çiçeklerinin arasından sıyrılıp, kanlı bir isyanı çiğneyen adımlarım kaplarken sokakları, bir zafer çığlığı yankılanırdı kulaklarımda..
Bu sabah da senden vazgeçtim
Yüzyıllık bir hınç soluğumda...

..
...

Kollarımı iki yana açıp kucakladığım dünya,
-Eksikliğiyle mahcup- sararken bedenimi, kusuruna bakmadım hiç..
Bana düşen idare etmekti emanet edilmiş bir yalnızlığı...
Üzerine düşeni itina ile yerine getiren ruhum, derin bir iç çekişle yaralasa da kendini, belli etmedi hiçbir zaman acının gölgesini...
Bu sabah da senden vazgeçtim
Saklı kalmış bir ızdırap dudaklarımda...

Hatırlıyor musun bu sabahta senden vazgeçmiştim...Bu akşam da senden vazgeçiyorum;

Adresimi değiştirmedim:

SENİ BEKLİYORUM,
SENDEN VAZGEÇTİĞİMİ GÖRMEN İÇİN!!!