Bence Artık Sen De..

Gözlerini açtı, karşısında yine o muhteşem gülüşü gördü. Ve yine o muhteşem gözleri. Günaydın dedi kendine yabancı gelen ve şaşırdığı bir ses tonuyla. Bu ses benim mi diye sordu yataktan kalkarken. Ne kadar yabancı, ne kadar soğuk. İçinde olmasını beklediği o acı burukluk yoktu. Yataktan kalkmadan bir kez daha baktı o güzel gözlere, hiçbir şey hissetmedi.

Ayaklarını sürükleyerek banyoya gitti elinde kocaman bir kutuyla. Önce diş fırçasını attı kutuya. Pembesi kendinin, mavisi onundu. Bebek renkleriyle ayırmışlardı diş fırçalarını. Ayırmasak ne olurdu ki sanki dedi, bilerek isteyerek sokmuşuz ayrılığı aramıza.

Sonra havlusunu, bornozunu, ona aldığı tıraş köpüklerini, parfümleri koydu kutuya. Kutu parfümlerle ıslandıkça içerisi onun kokusuyla doldu, aldırmadı. Salona geçti. Kitaplarını doldurdu bu kez kutuya, Cd lerini, sağa sola dağılmış ufak tefek birkaç eşyasını daha. Yatak odasına geçip onunla göz göze gelmek istemese de, önce mutfağa uğrayıp en sevdiği bardakları kutuya doldurduktan sonra, yatak odasının kapısına geldi.

Ona baktı, hiç de şaşırmış gibi görünmüyordu. Öylece, gülümseyerek bakıyordu sadece. Kızgınlıkla bir şarkıya başladı. Anlamlı olur diye saklamıştı zihninde bu odaya girinceye dek;

Gönlümle baş başa düşündüm demin;
Artık bir sihirsiz nefes gibisin.
Şimdi tâ içinde bomboş kalbimin
Akisleri sönen bir ses gibisin.

Mâziye karışıp sevda yeminim,
Bir anda unuttum seni, eminim
Kalbimde kalbine yok bile kinim
Bence artık sen de herkes gibisin

Fark ettirmeden baktı tekrar. Ne yaptığını anlayıp anlamadığını görebilmek için, gözlerinin ta içine baktı. Hiç değişmeyen yüz ifadesiyle gülümsüyordu.

İyice hırslandı. “Allah kahretsin seni!” elindeki kazağı kafasına fırlattı. Kazak süzülüp yere düştü, sessizce alıp kutuya koydu kazağı. Kutuyu da dış kapının önüne.

Onunla ilgili ne varsa çıkarmıştı hayatından. Yatak odasına yöneldi, pencereyi açtı, son kez o güzelim gözlerine bakıp “Allah seni kahretsin” dedikten sonra, fırlatıp attı resmi bahçeye, çerçeve parçalandı, camları etrafa dağıldı.

Hırsla kapattı pencereyi.

Oturdu, ağladı.




Nazım Hikmet Ran tarafından yazılmış şiir ;

Gözlerim gözünde aşkı seçmiyor
Onlardan kalbime sevda geçmiyor
Ben yordum ruhumu biraz da sen yor
Çünkü bence şimdi herkes gibisin

Yolunu beklerken daha dün gece
Kaçıyorum bugün senden gizlice
Kalbime baktım da işte iyice
Anladım ki sen de herkes gibisin

Büsbütün unuttum seni eminim
Maziye karıştı şimdi yeminim
Kalbimde senin için yok bile kinim
Bence sen de şimdi herkes gibisin