Yokluğunu unutturdu bana bir soğuk sancı, sahi hangi mevsimdi yüreğime düştüğün?
Ruhumda can çekişmeler var! Her bir hücrem parçalıyor beni. Bilmiyorlar benle birlikte kendileri de kaybolacaklar, sırf bana ait oldukları için.
Ne kadar sussam, o kadar üzerime geliyorlar. Dokunsalar ağlayacağım, onlarsa beni...
Dahasını siz düşünün.
Siz hiç, yüreğinizdeki aşk yüzünden, hücrelerinizce parçalandınız mı?
Anların hesabını vermem isteniyor geçmişimden. Geç diyorum artık, artık çok.
Anlamıyorlar...
Aslında böyle anlarda, herşey gün gibi ortadayken yani, tek yapmak istedikleri bana acı ç/ektirmek.
Anlıyorum...
Gözbebeklerime dek, tüm ışıklarını söndürüyorum şehrin, kendimden kaçmak için. En olmadık anda, kendime yakalanıyorum. Hangi düşün eteğine saklansam, aklanır duygularım?
Kimsesizliğim(?)
Üşüyoruz yine...
Az daha dur... Bu soğuk savaşı bir şekilde kazanacağım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder