Daha dogrusu geçmiyor…Hiç geçmiyor…
Zaman durmus olmali , yoksa durdumu ?
Günessiz bir sabaha uyaniyorum o özlem’le,
Yildizsiz bir geceye uyuyorum o özlem’le,
Özlemekten öte olmus benimkisi, simdi anliyorum.
Sokaklar karanlik, isik yok, heryer soguk, buz gibi !
Bazen gözlerimden akan iki damla yas isitir oldu o kadar.
Aklimdan çikmayinca anilar...
olur olmaz yerde, herseyde gözlerim dolar oldu
Yüremek, senin olmadigin, hatta olma ihtimali olmayan sokaklarda,
bu özlemle ne zormus !
Hemen nefessiz kaliyor yüregim.
Yokus çikmis gibi...
Hos sonu sana varmayan yollarin hepsi yokus benim için.
Gözlerim yorgun, her yüzde, her sokak kösesinden otobüste,
kalabaliklarda seni aramak’dan yorgun düstüler...
Tuhaf ! Sen olamazsin’ki..
Ama gel gör engel olamiyorum kendime, yinede ariyor seni gözlerim bulamayacagini bile bile....
Etrafimda insanlar, çesit çesit, yüzler gülüyor, belki sahte, belki sahici.
Bilemiyorum, zihnim yorgun, ayirt edemez oldu artik...
Ya benim gülüsüm? O hiç bir zaman içten olamadiki...
Bu özlem yüregime düstü düseli hiç gülmedim ben !
Ne zamanki yanimda sen olacaksin, iste o zaman gülecegim, günesi olacak sabahlarimin,
Yildizi olacak gecelerimin, hatta kaymalarini beklemeyecegim artik...dilegim gerçeklesmis olacak...
Anlami olacak sokaklarin, iste o zaman yürüyecegim, hatta kosacagim, nefesim hiç kesilmiyecek...
Biliyorum çünkü, yanimda olacak, nefesimin sebebi, ta kendisi...!
AySe
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder